|
Varlık için enkarnasyon büyük bir
ilâhî nimettir. Aslî İlke’nin gerekleri(*) bağlamında ve
hizmetinde olduğu ruhsal plana/organizasyon sistemine yönelik
vazifesi kapsamında, sayısız bedenlenmeler(enkarnasyonlar)
süreci içinde varlık; önceki edimlerinin kaçınılmaz sonuçlarının
gereğini yerine getirerek gelişmek, idraklenip şuurlanmak için
vardır. Böyle bir farkındalık, hatta daha da iyisi; böyle bir
bilinç içinde yaşamak, bizlerin varlıksal ve evrensel
hedeflerimize ulaşma yolunda hızımızı artıracaktır. Böyle bir
farkındalık, insanın gerçek doğasının yüceliğine yönelik bir
duyarlılık ve minnet hâlidir.
Dolayısıyla, maddenin cazibesine,
egonun aldatmacalarına ve toplumsal koşullandırmalara kapılıp;
yiyip içmek, gülüp eğlenmek varlıksal bir hedef olmadığı gibi,
yaşamın/bedenli yaşamanın amacı da değildir. Varlık, böyle bir
yaşamın yaşam olmadığını(asıl varlıksal hedef olmadığını) idrak
edebilmek için; böyle bir yaşamın aldatıcılığından kurtulmayı
ahdederek, varsıllık içinde yaşama planı yaparak enkarne
olabilir; uygulama sırasında bu sapmışlıktan kurtulabilirse,
vaadini yerine getirmiş ve gelişim açısından kazançlı çıkma
başarısını göstermiş sayılır. Daha da uç bir örnek olarak,
intihar ederek(ya da başka birini öldürerek) dünyadan ayrılmış
olan biri, bir daha böyle bir kusur işlememek pişmanlığı ve
kararlılığı içinde, bu kusuru işlemeye kendisini zorlayacak
koşullar içeren bir plan ile yeniden enkarne olur.(**)
Amaç bu zorlayıcı koşullara karşın o kusuru işlememektir ki;
başarabilirse, ahdini yerine getirmiş ve o karmik yükten
kurtulmuş olur.
Bizler için büyük bir ilâhî nimet olan
bedenlenmenin amacı, giderek idraklenip şuurlanarak ve beşerî
kusurlardan/ zaaflardan arınarak gerçek doğamızı, asıl kendimizi
tanımaktır ama bunu başaramasak bile sezinlemek de iyi bir
başarıdır. Çok zor olsa da, bunda başarılı olabildiğimiz oranda,
bağlı olduğumuz ruhsal organizasyonun/planın giderek daha işe
yarar elemanı olmanın yanı sıra, varlık/öz benlik olarak
hizmetinde olduğumuz ruhun tekâmülüne daha çok katkı sağlamış
oluruz.
Bu arada, öz benliğin dünyadaki (ya
da herhangi bir uzaysal objedeki) enkarnasyonu bedensel
ben(“vücut” dediğimiz organizma) olduğu gibi, ruhun da evrendeki
enkarne durumu öz benliktir. Öz benlik(***)
dediğimiz evren varlığı, her bakımdan ruhun evrendeki
temsilcisidir. Ruh varlığı(öz benlik) sayısız kereler maddesel
bir gelişim ortamına(dünya ve benzeri tüm uzaysal objeler)
enkarne olarak; idraklenir, şuurlanır ve öz bilgi(****)
birikimini artırarak, hizmetinde ve evrendeki temsilcisi olduğu
ruhun tekâmülüne katkı sağalar. “Sayısız kereler enkarnasyon”
derken, mutlak anlamda “sayısızlık”ı(sınırsızlığı)
kastetmiyoruz. Ruh varlığı belli bir gelişim ortamını, pek çok
kez olsa da, belirli sayıda enkarnasyondan sonra geçer ve o
gelişim ortamının ve bir üstüne
geçer. Orada da bedenlidir ama daha süptil bir beden kullanması
söz konusudur. Çünkü ruh varlığı için bedensizlik öz konusu
değildir; ruh varlığının, ne kadar gelişmiş olursa olsun, çok
çok süptil de olsa, muhakkak maddesel bedeni vardır.
Dolayısıyla varlık için bedensizlik söz
konusu olmadığı gibi, evrensel anlamda, “enkarne olmaktan
kurtuluş” diye bir şey de söz konusu değildir. Ancak belli
gelişim ortamlarına enkarne olmaktan kurtuluş söz konusudur.
Çünkü tekâmül devreseldir ve bir aşamadan ötekine “geçilerek”
ebedîyen sürüp gider. Bu durumda bizler için “dünya” dediğimiz
bu uzaysal objeye(bu gelişim ortamına) enkarne olmaktan
kurtulmak elbette olanaklıdır. Bu nedenle, tekrar doğuşu, bir
mahkûmiyet ya da ödenmesi gereken bir suçun karşılığı, ya da
“kurtulunması gereken” bir şey olarak ele almamak gerek.
Enkarnasyon olgusu, sâdece bildiğimiz dar anlamda olmak üzere,
“bir ana babadan doğarak dünyaya gelmek” değildir. Bu, ruh
varlığının tekrar tekrar bedenlenme şekillerinden sâdece
biridir.
Varlık bir bedene bağlanmış durumdayken de derin bir yoğunlaşma içinde
herhangi bir konuya da enkarne olabilir. Her an her şeye enkarne
olabiliriz; yâni, enkarnasyon içinde enkarnasyon söz konusudur.
Enkarnasyon, içinde bulunduğumuz odayı havanın doldurmuş olması,
elimizdeki pet şişenin içini suyun doldurmuş olması gibi bir
olay vb. değildir. Ruhsal varlığın bedenle olan ilişkisini bu
şekilde düşünmüyoruz. Enkarne bir varlık dünyadaki bedenini
kendi bulunduğu ruhsal âlemden endüksiyona benzer şekilde,
tesirlilik(müessiyet) gücünü kullanarak canlandırır ve bir ömür
boyu belli bir yaşam planını uygular. Ruh varlığı bedeninin
içinde ya da beynin herhangi bir tarafında değildir. Ruh,
bedenin içinde olmadığı gibi, bedenin dışında da değildir;
dünyada olmadığı gibi,
madde evrenin de dışındadır. Ruh, madde
ile doğrudan bağlantılı değildir. Bir fizik beden ruhun
tezahürlerinden biridir.
Evren ötesinde bulunan ruh ile, şu bildiğimiz dünya bedeni arasında da
“öz benlik” de dediğimiz, ruhun evrendeki temsilcisi olan varlık
vardır. Asıl kendimiz olan öz benliğimiz(evren varlığı)
kendisinin bağlı ve hizmetinde olduğu ruh adına fizik bedeni
kullanır, gelişir ve ruhun da tekâmülüne katlı sağlar. Görülüyor
ki, evren ötesi olan ruh varlığı, bir bakıma evrendeki
varlığa(öz benliğimize), evren varlığı da şu bildiğimiz fizik
bedene enkarne durumdadır. Evren varlığı dünyadaki(ve genel
anlamda, uzaysal objelerdeki) bedenini tekrar tekrar değiştirir
ama evren varlığı evren boyunca, ruhun hizmetindedir(evrenin
ünitesi’ne kadar). Dolayısıyla tüm bunlardan anlaşılacağı gibi,
enkarne olmaktan kurtulmak diye bir şey söz konusu değildir. Ruh
varlığı madde ortamında (evrende) hep enkarne durumdadır,
maddeyle doğrudan bağlantısı söz konusu değildir. |